شماره 70/پنجشنبه 13 عقرب 1389/4 نوامبر 2010
ارغوان
در جستجوی کثافات و زباله ها در روز حشری که به خاطر پاک کاری دریای کابل راه اندازی شده بود کار تنظیف به جایی رسید که دست ها از کار افتاد، از چشم ها اشک جاری شد و زمین و زمان برای لحظة در نظر تنظیف کاران تاریک ماند. در میان زباله ها و انبار هایی از کثافات دفعتاً بیل و شاخی پاک کاران به لحاف های کهنه انسان هایی برخورد که در زیر پل خوابیده بودند. دیدن چهره های زرد، لبان خشکیده و العتش گویان این معتادانی که دل از دنیا و مافیها کنده و در زیر یک پل و آنهم در محلی مرطوب، تاریک، گندیده و بویناک پناه برده بودند اشک قرن را از دیدگان انسان جاری میسازد. این انسانهایی که هیچ امیدی به زندگی ندارند آخرین داشته زندگی یعنی لحاف و دوشک چرکین و بویناک شان را در سواخ های دیوار دریا گذاشته اکثراً به حالت لرزان و درمانده و پشیمان مصروف دود کردن آن موادی بودند که شیره جوانی، طراوت زندگانی و عیش و نوش شان را به ناتوانی کشیده و اکنون با درد استخوان شکنی آنها را زمین گیر کرده است.به قصه جگرسوز و دردانگیز این انسانهای بربادرفته هیچکس گوش نمیکند. از بالای این پل ده ها بار موتر های پژیرو، لندکروزر و… کسانیکه به نام مبارزه با مواد مخدر، مبارزه با اعتیاد و غیره میلیون ها دالر جامعه جهانی را بلعیده اند میگذرند ولی هیچکس از بالای پل به وضعیت دردناک این تراژیدی در حال اجرا نگاهی نمی اندازد.
-کجاست آن دفاتری که پول های جهان را به نام مبارزه با اعتیاد می بلعند؟
-کجاست آن ادارات مبارزه با مواد مخدر؟
-کجاست آن مسوولان امنیتی که منبع تأمین این مواد را به این معتادان ره یابی کنند؟
-کجاست آن مدافعان حقوق بشر که به حال بینوا ترین و درمانده ترین ابنای بشر در زیر این پل حتی یک نگاه کنند؟
-کجاست آن موسسات کمک رسانی انسانی که این لاشه های بازمانده جسد انسانهایی را که زمانی از امید، آرزو، جوانی، طراوت و زیبایی خود بر همگان فخر میفروختند از این وضعیت هولناک نجات دهند؟
-کجاست آن کشور های کمک کننده که به عوض موتر های رنجر جنگی و توپ و تفنگ برای این مظلومان شفاخانه و دواخانه بسازند؟
کجاست؟ کجاست؟ کجاست؟
نشريه ارمغان ملي 