نوشته : محمد داود سیاووش
مردم افغانستان میدانند که معاشات و مصارف دولت افغانستان را سازمان ملل میپردازد.
مردم افغانستان میدانند که مصارف روغنیات لندکروزر های سکورت رجال برجسته دولت ماهانه به چندین هزار دالر میرسد.
مردم افغانستان میدانند که طالبان در قصرهای چند هزار دالری و مصارف گزاف در شهر کابل و دوبی از جیب حساب کود مردم در بودیجه دولت زندگی میکنند.
مردم افغانستان میدانند که بودجه کمک شده سازمان ملل چگونه در تجمل پسندی موبل وفرنیچر وحضر وسفر ومهمانی ها و خیمه شب بازی های رهبران با شاخی به اصطلاح باد میشود.
واما در چنین حالت و وضعیت میدانند،میدانند هایی که حوصله مردم را تا سرحد ترکیدن زهره شان به فغان آورده دفعتا به طور کاملا مضحک و طنز آلود و شگفت انگیز از رسانه ها میشنوند که : این دولتی که از برکت کمک های سازمان ملل نفس میکشد و زنده است بخاطر( به اصطلاح صرفه جویی) دفتر نمایندگی افغانستان در یونسکو را به قول ظاهر عزیز بخاطر عدم توانایی پرداخت بیست هزار دالر کرایه سالانه سه اطاق در پاریس میبندد.
پس از شنیدن این خبر شهروندان تا سرحد تهوع به فغان می آیند که آخر با این همه مصارف بیجا و حاتم بخشی ها از کیسه خلیفه سازمان ملل کدام عقل سلیم ومنطق قبول میکند که دفتر فرهنگی آن سازمان در پاریس بسته شود؟
اگر واقعا صرفه جویی مطرح باشد چرا اینکار از مصارف گزاف حشم وخدم وحاجب ودربان دولتمردان صورت نمیگیرد؟
از نظر کارشناسان در عقب این تصمیم اهداف سیاسی نهفته است. چون جعلکاری هایکه اخیرا با افشا نسخه اصلی قانون اساسی در نسخه توشیح شده این قانون هویدا گردید و نادیده گرفتن حق زبان های مادری به بهانه درج جعلی اصطلاحات ملی در نسخه جعلی ،شاید سازمان یونسکو را به صفت نهاد فرهنگی سازمان ملل ناراحت سازد وآن سازمان موضوع جعلکاری در قانون اساسی و پایمال شدن زبان مادری به بهانه اصطلاحات ملی در افغانستان را بگوش جهان برساند.
شهروندان میخواهند هر چه زودتر بر این تصمیم تنگ نظرانه سیاسی تجدید نظر شود و دفتر نمایندگی افغانستان در یونسکو دوباره فعال گردد.آخر دولتمردان افغانستان باید حداقل این را بدانند که بستن دفتر نمایندگی افغانستان با سازمان معتبری بنام یونسکو چه فاجعه را در قبال خواهد داشت. این دوره سالهای حکومت طالبان نیست که با یک کیبل بتوان مسیر زمان را متوقف ساخت. حالا مردم فریاد میکشند، میپرسند، توقع میکنند، انتقادمیکنند، پیشنهاد میکنند، نظر میدهند و فریاد میکشند که دریچه فرهنگی افغانستان را با جهان نبندید.
نشريه ارمغان ملي 