نوشته: محمد داود سیاووش
برای دهقانی که حاصل پیاز کرد زمین اش را ، حتا فی به اصطلاح (بوجی ) یا خریطه چهار سیره صد افغانی ، با وجود تقلا و فریاد های مکرر پشت بلاک ها کسی خریداری نمیکند ، و در همین حال آن دهقان مجبور است یک کیلو گاز وارداتی را هفتاد افغانی خریداری کند، درحالیکه نرخ پیاز دریک ماه چند برابر کاهش ونرخ گاز طی همین مدت از 35 افغانی به 70-80 افغانی فی کیلو افزایش یافته ، خوبی و بدی حکومت بر سر اقتدار را ، این دهقان نه از روی مقاله و ترانه و سله و دستار و قدیفه و دریشی های آخرین مود دولتمردان ، بلکه از روی نرخ پیاز و گاز پیمایش میکنند.
بههمین ترتیب یرای آن کارمند پایین رتبه دولت ، که با پنجهزار افغانی معاش ماهانه مجبور است ، پنجهزار افغانی کرایه خانه و پنجهزار افغانی خرج خوراک و سد جوع غذای بخور و نمیر فرزندانش کند، حکومت خوب یعنی شکم سیر فرزندش! و بنابران طول و عرض و ضخامت ، حکومت وحدت ملی موجود افغانستان در کلیه ابعاد ، در صورت گرسنگی خانواده اش برایش ضرب صفر میباشد.
حکومتی که رهبرانش با آخرین مودل موتر ها و اسکورد قطار ها در میان دیوار گوشتی بادیگاردان غرق در جوشن و سلاح در پایتخت پرسه میزنند ، برای آن دهقان واین کارمند پایین رتبه این حکومت که فورمول ساده غلبه صادرات بر واردات در حکومتداری را نمیفهمند واز محاسبه عاید ومصرف یک خانواده در پرداخت معاش چیزی نمیدانند پشیزی نمی ارزد.
راست گفته اند که مردم خوبی و بدی سیاستمداران را از روی نرخ آرد ،روغن ، چای ، بوره ،تیل ، نمک و گاز ،و سفرۀ صبحانه اولادان شان محاسبه میکنند، نه از روی دریشی های لوکس و موتر های آخرین مودل و لاف و گزاف های وعده های عقب میز خطابه.
دولتمردانی که هنوز از درک مفاهیم اقتصادی عاید ملی ، عاید خالص ملی وعاید سرانه در اداره کشورعاجزاند.
وای به حال ما!
نشريه ارمغان ملي 