شعرفرانسه در سده بیستم

 

 

 

 

 من از حکومت توانگران
گزمه ها و کشیشان
بیزارم

 

و بیش از آن

 

از کسی بیزارم

 

که همانند من

 

با همه ی توان خود از آن بیزار نیست

 

تُف بر چهره ی مردِ خُردتر از اندازه ی طبیعی

 

که این شعرِ انتقاد از شعر مرا

 

از همه ی اشعارم برتر ننهد.

 

پُل الوآر

 

***شعر فرانسه در سده ی بیستم

 

ترجمه و توضیح: دکتر محمدتقی غیاثی

 

این مجموعه شامل بیش از یک صد قطعه شعر از شاعران قرن بیستم فرانسه است از جمله: ویکتور هوگو،پُل کلودل، شارل پگی، ریمون کنو، ژاک پره ور، رنه شار، والری لاربو، موریس مترلینگ، پُل الوآر، بوریس ویان، لویس ژاک و……

 

که طی آن شرح مختصری از زندگی و آثار آنان نیز بازگو شده است.

 

***درآمدی بر شعر معاصر فرانسه

 

تا پیش از جنگ جهانگیر نخست، از سه شاعر نامدار معاصر فرانسه، پُل واله ری در تامل و سکوت می زیست، کلودل غالبا در ماموریت و سفرهای خارج بود و شارل پِگی سرگرم کشاکش با گروههای رقیب. شاعران کمابیش نامدار زمان یا پیرو سمبولیسم بودند، یا در کشف رمز و راز شعر. آغاز سده را بر روی هم باید دوره تدارک عصری نو شمرد.

در این دوره شعر جایگاه ویژه ای دارد و ظاهرا هر ادیب آینده می بایست با جُنگ شعر وارد میدان ادبیات شود. به همین جهت کسانی چون ژول رومن، ژرژ دو هامل و فرانسوآ موریاک به عنوان شاعر مطرح نیستند و هر سه بسیار زود به قصه روی می آورند. کوکتو تنها کسی است که در همه زمینه ها، منجمله شعر، نامی بلندآوازه دارد.

شاعران از چنان اقبالی برخوردارند که پی درپی دوره، ضیافت و حتی کنگره تشکیل می دهند. « کافه های ادبی » نه همان قرارگاه شاعران، بل کعبه آمال همه ادب دوستان می شود، و محله هایی چون «مونمارتر » یا « مونپارناس » پیوند شعر و نقاشی را مستحکم می گردانند.

نه تنها مجله های ادبی به جا مانده از دوره های پیشین رونق و اعتبار خود را حفظ کرده اند، بلکه روزنامه های سیاسی نیز در صفحات نخست خود شعر چاپ می کنند. از سال ۱۹۰۰ تا ۱۹۱۴ فقط در پاریس دویست مجله وجود دارد. گرچه مجله های قدیمی به دفاع از « سنت فرانسه » می پردازند، ولی برآیند جَوّ اندیشگانی، فکر و ذکر دیگری است. شارل مورا که خواستار بازگشت سلطنت است با ایجاد مکتب «رُمان » از سنتهای کهن شعر جانبداری می کند.

مبارزات سیاسی برای تمرکززدایی، جان تازه ای به کالبد سرد محافل و مجلات شهرستانها می بخشند. روی هم رفته، در هیچ دوره ای این همه گروه و مکتب تشکیل نیافته و این همه بیانیه منتشر نشده است. تشتت، حکایتگر تفرّد، نوجویی و راهجویی است. آزادیهای سیاسی هم مزید بر علت شده و شعر را به راههای گوناگون می کشد. برایند این آزادی، شعر آزاد است که اکنون ورد زبان همه است. هرچند شعر هنوز « ترانه ای به سامان » تلقی می شود، ولی بی شمارند کسانی که گفت و حرف و صوت برهم می زنند.

 

منبع مورد استفاده: ویکی پدیای فارسی

ادبیات غرب در ده دقیقهMansoureh Asri‎