این شعری بی‌زمان است که در سال ۱۸۶۹ (۱۵۱سال قبل) توسط کاتلین اومارا Kathleen O’Mara نوشته شده و سپس در طول شیوع بیماری همه‌گیر در سال ۱۹۱۹ دوباره منتشر شد.
“و مردم در خانه‌های ماندند:
و کتاب خواندند
و شنیدند
و استراحت کردند
و ورزش کردند
و بازی کردند و به هنر پرداختند
و راه‌های تازه‌ای از بودن را آموختند.
و متوقف شدند و عمیق‌تر گوش دادند
برخی مراقبه کردند، برخی دعا کردند
برخی با سایه‌هایشان ملاقات کردند.
و مردم شروع کردند به تفکراتی متفاوت
و مردم شفا یافتند.
و در غیاب مردمانی که به روش‌های جاهلانه، خطرناک، بی‌معنی
و بی‌رحمانه زندگی می‌کردند
زمین شروع کرد به شفایافتن.
و زمانی که خطر برطرف شد،
مردم خودشان را یافتند.
آنان برای مردگان عزاداری کردند
و انتخاب‌های تازه داشتند
و دیدگاه‌های تازه‌ای را خواب دیدند
و روش‌های تازه‌ای را برای زندگی کردن آفریدند.
و زمین را بطور کامل شفا دادند
درست همانگونه که خودشان شفا یافتند.»
نشر دوباره در زمان انفلونزای همه‌گیر در اسپانیا، سال ۱۹۱۹
عکس در همان زمان در اسپانیا گرفته شده.
برگردان: محسن خاتمی
نشريه ارمغان ملي 